Frida Khalo. Jedna z najważniejszych artystek XX wieku, a może w ogóle wszech czasów. Artystka totalna. Ikona. Chyba już każdy kojarzy jej wizerunek, nawet jeśli nie kojarzy jej twórczości. Po części sama jest twórczynią swojej legendy i z pewnością byłaby zachwycona tym, jak popularna jest obecnie. Stworzyła około 200 obrazów, z czego jedna trzecia to autoportrety. Śledząc jej wizerunki chronologicznie, jesteśmy świadkami zarówno zmian zachodzących w jej warsztacie malarskim, jak i zmian w jej życiu prywatnym. Frida nie oddzielała życia od sztuki, wręcz przeciwnie, mawiała, że maluje to, co widzi i to, co czuje. Jest jakaś niezwykła delikatność i kruchość w jej pracach połączona z siłą, niezłomnością i bezkompromisowością, która urzeka i fascynuje miliony ludzi na całym świecie.
AUTOPORTRET W KOLCZYKACH, KTÓRE PODAROWAŁ JEJ PICASSO
Moja fascynacja Fridą zaczęła się (jak pewnie u większości 🙂 ) po obejrzeniu filmu z 2002 roku, z Salmą Hayek w roli głównej. Ta niezwykła mieszanka egzotyki Meksyku, tragicznej historii dziewczyny pokiereszowanej przez los (dosłownie!), szalonego związku z mężem (oraz licznych romansów, zarówno z innymi mężczyznami, jak i kobietami), zaangażowania społecznego i przede wszystkim magicznych, pełnych wyrazu obrazów, wobec których nie da się przejść obojętnie — sprawiła, że wsiąkłam totalnie i pokochałam ją całym sercem.
DWIE FRIDY, 1939 ROK
Od uczennicy do ikony
Zaczynała pod okiem Diego Rivery i żyła niejako w jego cieniu, co zakrawa na ironię, bo gdyby nie jego związek z Fridą myślę, że niewiele osób by o nim pamiętało. Różniło ich wszystko — wiek, doświadczenie, wykształcenie, reputacja, a połączyła ich namiętność, miłość do sztuki i poglądy polityczne. Diego tworzył głównie wielkoformatowe, zaangażowane społecznie murale w duchu socrealizmu, podczas gdy Frida skupiała się na przeżyciach i zmaganiach jednostki, pracując głównie na małych formatach w swojej pracowni.
FRIDA I NICKOLAS MURAY W STUDIO W COYOACAN (1941)
Mimo że w swoich pracach skupiała się głównie na wewnętrznym świecie i przeżyciach, była bardzo zaangażowaną politycznie i społecznie aktywistką. Niesamowita dla mnie jest jej niezłomność; nawet po licznych chorobach, operacjach (które wcale nie poprawiały jej fatalnego stanu zdrowia), a w końcu — amputacji nogi, poruszając się na wózku inwalidzkim, wzięła udział w marszu, niosąc transparent, protestując przeciwko interwencji amerykanów w Gwatemali.
AUTOPORTRET Z PORTRETEM DOKTORA FARILLA (1951)
Jej życie było pełne cierpienia i bólu, ale jej nie złamało. Odnajdywała radość i sens w tworzeniu — nie tylko obrazów, ale też relacji z innymi ludźmi, opiekowaniu się zwierzętami, urządzaniu słynnego Casa de Azul, czyli niebieskiego Domu (obecnie Muzeum poświęcone życiu jej i Diega), poświęcaniu czasu los Fridos, czyli swoim uczniom i celebrowaniu codziennych czynności takich jak nakrywanie do stołu, wyprawa na targ itd.
Frida Khalo prywatnie
Jeśli chcecie dowiedzieć się więcej o jej niezwykłym życiu i twórczości, mogę szczerze polecić książkę „Frida Khalo prywatnie” autorstwa Suzanne Barbezat, pięknie wydaną po polsku nakładem wydawnictwa Marginesy.
